Ale mnie zaciekawiło coś jeszcze, oto naświetlanie materiału srebrowego trwa dość długo (czasami bardzo długo), gdy tymczasem czułość matryc w aparatach cyfrowych jest wielokrotnie wyższa od najczulszych nawet materiałów negatywowych.
I co?
Postanowiłem spróbować.
W tym celu udałem się do sklepu po puszkę pepsi coli, którą następnie wypiłem (schłodzoną!).
Wyostrzyłem stalowy hartowany elektrycznie pręcik z prowadnicy CD-ROM, wypolerowałem go,
oprawiłem w aluminiowy uchwyt (bo tak profesjonalniej wygląda).
Rozciąłem puszkę po pepsi tak by wykroić arkusik blachy. Delikatnie (naprawdę delikatnie) przebiłem
blachę, właściwie pod ciężarem własnym "szpikulca". Przetarłem całość z dwóch stron papierem ściernym 1000/1200. Oprawiłem w zaślepke korpusu PENTAX, w zaślepce wywierciłem otworek na rygiel bagnetu. W ten sposób za 1,60zł (cola) + 9,90 z przesyłką zaślepka + smykałka moja, otrzymałem obiektyw pinhole za około 200 zł. Efekt na początku mizerny, bo praktyki brak, w celowniku nic nie widać, zdawałoby sie klapa. Ale wpadłem na pomysł wykorzystania lampy błyskowej, i efekt był natychmiastowy. Bajka (jak na dziurę). Następnego dnia udałem sie na wypróbowanie sprzętu. Czyli Pentax K5 + pinhole obiektyw. Efekty poniżej.
Jak już wspomniałem (choć może jeszcze nie), obiektyw wyszedł w miarę tanio, bo za około 12-14 złotych. Profesjonalny, przepraszam, FIRMOWY obiektyw tego typu jest bardzo drogi (wszak kawałek aluminiowej blaszki nie kosztuje 100-200 zł), przy okazji zauważyłem (nie podeprę się tutaj zdjęciami, ponieważ już ich nie posiadam), że mój wyrób nie winietuje, w przeciwieństwie do fabrycznego (holga). Szczególnie uroczo wyglądają te zdjęcia w miniaturze. Muszę zaznaczyć, że otwór ma średnicę coś około 0,20-0,25 mm, przy wysokich czułościach czasy uzyskiwane przeze mnie to aż 1/8000 sek!
I to tyle w temacie dziury w obiektywie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz